Wanneer VEO 1 op 10/2 in Essesteijn van RWA uit Rhoon zou winnen, zou alleen Valto uit de Lier de Voorburgers op de ranglijst nog kunnen passeren, maarrrr… dan moesten de Lierenaren diezelfde zaterdag wel winnen van het taaie Vriendenschaar en deze uitslag zou voordat het eerste fluitsignaal bij VEO klonk al bekend zijn… Voor de wedstrijd heerste daarom al veel spanning in Essesteijn, men keek op schermpjes, twitterde en zocht naar livestreams en…. Valto verloor!! Een sprookjesscenario leek zich te voltrekken: VEO zou twee wedstrijden voor het einde in de “poule des doods” in eigen huis zomaar “plots” kampioen kunnen zijn en dat tegen de ploeg waar drie jaar geleden nog een beslissingswedstrijd tegen degradatie werd gespeeld (én gewonnen: 16-19 voor VEO destijds…). Het (opnieuw) in degradatienood verkerende RWA kwam echter niet naar Voorburg om als “Kanonnenvlees” te functioneren…
Met volle tribunes (vele oudgedienden…) en onder de donderende “Tribal” drums van de Blue Tigers (Versterkt door geleidelijk binnendruppelende euforische kampioenen van VEO 5) denderde VEO van start: binnen twee minuten had de bal driemaal de roodwitte korf doorboord (Sylvia Jongenburger, Rieks “Bullseye” van Dam en Roy van der Kroft). Een herhaling van de heenwedstrijd (toen ruststand 2-16 in het voordeel van VEO…) gloorde, maar RWA herpakte zich en kwam terug naar 3-3 in een fase waarin de Voorburgers menig kans morsten. Jeanne Jongenburger forceerde een strafworp, welke Daan de Groot benutte (4-3), waarop opnieuw van der Kroft en van Dam (In zijn vrije tijd top-darter) de voorsprong van drie goals herstelden (6-3). VEO kon de gastploeg echter niet direct van zich afschudden, maar liep wel stiekempjes uit: via 8-4 (de Groot 2x, o.a. een slimme korte kans), 10-7 (Van Dam wederom en een machtig schot van Bouke van Drunick), 12-8 (Sanne Cramer koel afrondend en de Groot vanaf de stip, verdiend door Michelle Jongenburger -weer sterk verdedigend, o.a. een blok-) werd een ruststand bereikt van 14-9 (Van Dam -hij was overal, een heel sterke laatste fase van de eerste helft- en Sylvia J).
Er leek geen vuiltje aan de lucht, de VEO-fanfare vierde tijdens de onderbreking al volop carnaval, maar RWA legde na de rust het accent op de vrouwen en VEO paste de verdedigende tactiek hierop aan. De gasten knokten zich terug in de wedstrijd en dat was écht knap van hen in deze “vijandige” omgeving… Of was het dat de VEO 5 Blue Tigers wat verlaat terug waren in de zaal na de rust, want de “negende” man/ vrouw” is écht belangrijk voor dit VEO… RWA kromde de rug en zette aan, de spanning leek bij VEO toe te slaan: vijf minuten na rust kroop de ploeg uit Rhoon terug naar 15-13 (Sylvia J en van Drunick -Reboundkoning: vorige week sprintveren en vandaag springveren proberend in de schoenen?!…-). Het publiek voelde dat de thuisploeg steun nodig had en het geluid zwol aan… Een flitsende combi tussen van Drunick en van Dam (absoluut een “onehunderdandeighty!!!…) werd door de laatste ijzig koel met één hand in de korf gelegd, terwijl Sylvia J -nam haar ploeg in de tweede helft op sleeptouw met scores op vitale momenten- de orde herstelde naar 17-13. Cramer blokte haar opponente “knijterhard” bij een schot van afstand, maar nóg gaf de gastploeg zich niet gewonnen, integendeel: het sleurde, won rebounds scorend over mannen en vrouwen.
Bij 17-16 halverwege het tweede bedrijf trokken donkere wolken zich samen aan de Voorburgse hemel, maar daarna brak de Leidse zon door in de vorm van de wissels die “Leienaar” en coach René Arnoldus toepaste: één vak bleef wat achter in scores en met een paar chirurgisch precieze spelerstransplantaties kwam het evenwicht terug: de VEO-machine begon weer te lopen… Sylvia J bracht een ontlading teweeg op de tribunes met haar 18-16, waarna van der Kroft (19-16) en opnieuw Sylvia J met nog negen minuutjes te spelen 20-16 aantekende, maar wie dacht dat het nu over was, kwam bedrogen uit… RWA kwam wéér terug tot 20-18 met nog vier minuutjes te gaan, het publiek ging massaal staan voor haar idolen en toen van Dam voor zijn laatste en beslissende “bullseye” vanaf de strafworpstip mocht aanleggen werd met nog ongeveer twee minuutjes resterend 21-18 (Saillant detail: drie jaar geleden scoorde hij vanaf de stip VEO’s laatste van die dag…) een feit en alles wat Voorburg was haalde -maar naar later bleek: nog niet terecht…- opgelucht adem.
Arnoldus gunde Jesper Verschoor (al enige tijd geblesseerd en definitief stoppend) een kippenvel bezorgend afscheidsmoment: hij werd kort in het veld gebracht en pakte -symbolisch voor VEO’s heroïsche energizer, motor en aanjager…- nog efkes twee ballen af, alvorens “Jeppie” onder klaterend en staand applaus met bloemen het veld weer verliet.
En toch was daar wéér RWA -welhaast zwelgend in haar rol als stoorzender-, maar nogmaals…: echt knap van hen, zeker met de heenwedstrijd (toen 28-16 voor VEO) in het achterhoofd: VEO was even met heel andere dingen bezig dan deze wedstrijd en de roodwitten pakten deze allerlaatste kans met twee handen. Nog 22 seconden te spelen stond daar tot schrik van blauwzwart plots 21-20 op het bord… Nu was voor VEO een gelijkspel ook genoeg, maar er bestaat ook nog zoiets als eergevoel, trots en sportieve plicht, kortom deze wedstrijd in de laatste seconden laten glippen ging te ver: het was dus níet van Dam die VEO’s laatste treffer vanaf de stip aantekende, maar De Groot legde tien seconden voor het einde VEO’s laatste in de korf…
22-20 de buit is binnen!!…
Essesteijn explodeerde, toiletrollen vlogen door de lucht… VEO is terug in de overgangsklasse!!!
Een ongekend feest barstte los: De Blue Tigers stroomden het veld op; spelers/ staf, iedereen viel elkaar in de armen en zeker toen “Jeppie” door de Blue Tigers opgedragen werd “een liedje te zingen” werd hier en daar een traantje weggepinkt…
VEO heeft dit zaalseizoen voor elke centimeter gestreden, veel geleerd: bijv. in omgaan met de schotklok en wissels. Het schotpercentage was soms heel hoog, soms minder, de ene dag maakten de vrouwen het verschil, de volgende zaterdag de mannen, dan was die weer sterk en dan weer een ander. VEO is gegroeid tot een ijzersterk collectief, dat -ondersteund door een vaste staf van teambegeleider Yvonne Jongenburger, verzorger Niels Waalewijn, coaches René Arnoldus / Robert Schoof en niet te vergeten alle andere spelers in de selectie- een stootje kan hebben!
In de kantine van thuisbasis Essesteijn stond de champagne klaar voor de helden en heldinnen, waarbij speeches, o.a. door de megatrotse coach Arnoldus en voorzitter Fuchs, maar het gaafst waren de toespraken van captains Daan De Groot van VEO 1 en Lieuwe Thys Meekma van VEO 5 (LT voor ingewijden…), die gelijk een “Battle in The Voice of Holland” vanaf stoel en tafel elkaar verbaal “bestreden”: alle stoelen waren gedraaid, allebei glorieuze winnaars in hun “Poule des Doods” (resp. Klasse 1 E en Reserve 4e klasse O), als deze mensen symbool staan voor VEO’s toekomst richting het 100-jarig bestaan straks in 2020 zie ik het zonnig in….
VEO heeft nog twee wedstrijden te spelen in de zaal. Het zal uit tegen Tjoba volgende week beslist haar sportieve plicht doen en de laatste thuiswedstrijd op 10/3 tegen degradant Juliana feest willen vieren…
De voorbereiding op de veldcompetitie kan beginnen, daar staat de ploeg vier punten los van de concurrentie en waar het in de zaal door deuren ging, zie ik ze straks buiten zonodig “het (kunst)gras weer opvreten”…
Het was nog lang onrustig in Voorburg… Wat een groep, wat een team! 🙂
(Scores VEO 1: Rieks van Dam 6x/ Sylvia Jongenburger en Daan de Groot 5x/ Roy van der Kroft 3x/ Bouke van Drunick 2x/ Sanne Cramer 1x)
VEO 2 had het moeilijk na de kampioenswedstrijd van de hoofdmacht, maar vooral omdat men wellicht liever direct aan de festiviteiten had deelgenomen dan nog te korfballen: VEO 2 was vooraf alleen in theorie nog niet zeker van behoud en de bovenste plek is uit beeld. Tegenstander IJsselvogels 2 daarentegen is volop gewikkeld in de strijd tegen degradatie en had de punten hard nodig.
De eindstand van 11-10 voor de Voorburgse reserves doet vermoeden dat er maar één helft gespeeld is, maar dat waren er toch echt twee… (rust 5-6) Van beide kanten werd de korf moeizaam gevonden en in de tweede helft vielen de IJsselvogels vrouwen helaas regelmatig geblesseerd ter aarde (Wellicht geïnspireerd door de charmes van VEO-verzorger en “hunk” Waalewijn, die steeds in actie moest komen??….) waarbij één blessure er erg heftig eruit zag, hopelijk valt het voor haar mee…
Enfin, over deze wedstrijd kan alleen gezegd worden, dat de reserves hun sportieve plicht gedaan hebben en de rest van de competitie, net als VEO 1 “om des Keizers baard” gaan spelen, alhoewel… ligt er niet nog een héééél klein appeltje te schillen met Maassluis 2 (eindigde in de heenwedstrijd met 6 [!-] spelers van Maassluis 1 in de opstelling…), dat in de laatste wedstrijd op 10/3 mogelijk nog tegen degradatie strijdt…
(Scores VEO 2: Bram Habermehl 3x/ Remi Hartgers 2x/ Denise Sies-van Wees, Marije Scheffers, Janneke van Aalst, Ascha Strampraad, Melanie van der Weijden en Dion ten Brummelaar 1x)
VEO 3 verloor -geplaagd door blessures- met 14-17 de cruciale thuiswedstrijd tegen DES 3. Behalve dat DES gewoon een sterke ploeg heeft, miste VEO te veel kansen. De Voorburgers staan nu in punten gelijk met datzelfde DES bovenaan, maar het onderling resultaat is in het voordeel van VEO. Echter… VEO 3 wacht nog een zwaar programma: 17/3 uit tegen nummer drie Achilles 3 en op 10/3 thuis tegen nummer vier Excelsior 3. Coach Anton van Heusden kan in deze zware potten wel leunen op een goed bezette bank, maar zal het zonder “troefaas” Roelof Taal moeten doen. Hoe dan ook: VEO 3 strijdt na vorig seizoen kampioen geworden te zijn nu ook gewoon wéér mee om de bovenste plek en dat is gewoon al heel goed!
VEO 4 won nipt van hekkensluiter Synergo7 (16-17) en bereidt zich als derde met 17 punten vast voor op haar beslissende rol in het kampioenschap van Reserveklasse 4N: op 17/2 komt koploper Luno 3 (20 uit 11 wedstrijden) naar Voorburg en op 10/3 gaat VEO naar nummer twee Fiducia (20 uit 12). Ook weleens een leuke rol toch?..
VEO 5 zal vast zelf voor een verslag van haar kampioenswedstrijd verzorgen… Tenminste daar hoop ik op… Na een 6-0 (!) achterstand werd de champagne binnengehaald met 12-17 in het hol van de “Meervogels”-leeuw. De wat langzame start was wellicht te wijten aan het vroege uur waarop de “Delftse Studenten” (Weten jullie dat Tjitze Postma jullie heeeeeel lang geleden voor ging in de overgang naar VEO?…) moesten beginnen: 17:30 u. 🙂 VEO 5 kan de competitie verder “uitbuiken” en waar nodig zal er vast een beroep op hen gedaan worden andere teams te steunen.
VEO 6 had vrij en bereidt zich in stilte (nou ja, als “Blue Tigers” zijn ze niet echt stil…) voor op de titanenstrijd tegen het oprukkende ADO 4 (17/2, 12.20 u treffen beide teams elkaar in sporthal de Schenkel in ’s-Gravendeel). ADO won afgetekend met 19-10 van Korbatjo, maar dat deed VEO 6 een week eerder met 18-8… Als VEO’s “youngsters” het lukt om te winnen, hebben zij één verliespunt tegen ADO drie met nog drie wedstrijden te gaan. Mocht onverhoopt verlies plaats vinden is er ook nog geen man of vrouw overboord, want ADO komt op woensdag 28/2 nog naar Essesteijn.
Routetips voor seniorenwedstrijden op 17/2:
In ’s-Gravendeel (12.20 u) VEO 6 kijken en daarna door naar Goes (leuk plaatsje, middag wandelingetje in de stad) met om 16.50 u Tjoba 2 – VEO 2 en om 18.15 u Tjoba 1 -VEO 1.
Óf 17.25 u present zijn in Sportcampus Zuiderpark om VEO 3 te steunen tegen Achilles 3 (vorige keer net aan gewonnen door VEO 3 met 16-14) en daarna als de bliksem naar Essesteijn om 19.15 u VEO 4 koploper Luno pootje te zien lichten, gevolgd door pretpot VEO 5 – ODO 4!
En vanavond maar vroeg naar bed, beetje bijslapen kan geen kwaad “the day after the night before”…