VEO 6 trof afgelopen woensdag in Essesteijn de laatst overgebleven concurrent in de titelstrijd ADO 4, dat de ene keer dik wint, de andere keer nipt of zelfs verliest en het weekend ervoor tegen twee onverwachte extra verliespunten aanliep (Voorafgaande de wedstrijd deze woensdag had ADO zes verliespunten tegen VEO één). Het leek (met na deze wedstrijd nog twee resterende potjes) simpel voor VEO’s ‘youngsters’: winnen en je bent kampioen!..
Hoe dan ook… sommige ”Buffalo’s” hebben er al zichtbaar veel zin in…
Voor het oog van een volle tribune (er was zelfs plek tekort…) was de eerste helft vergelijkbaar met die in ’s Gravendeel ruim een week eerder: na 20 minuten was de stand exact hetzelfde, nl. 2-5, wat betekende dat ADO (ondanks een leep balletje van Sietske Scheffers achter de korf en een knal vanaf de middenstip door Robin Kuijpers) dit keer aan de positieve kant van de score stond. De gasten hadden deze avond “de geest” die VEO 6 ontbeerde… Was het de druk van de massaal opgekomen toeschouwers, die hun idolen kwamen bekijken?…
Vele Voorburgse schoten teisterden de korf, maar waar ADO in dit uiterst sportieve duel (Geleid door een relaxte referee Bon Bakermans…) aan een enkel schot genoeg had om te scoren, zag VEO de ene na de andere bal nét te kort of nét te hard van rand of zelfs uit de korf stuiteren… Een doorloop van Birgit Moerkerken kon niet voorkomen, dat ondanks een verdedigd blok door Nathalie van der Weijden gerust werd met 3-9…(De vorige editie werd gepauzeerd bij 3-6…).
Terwijl het talrijk publiek nagelbijtend afwachtte, was het aan coaches Rianne Breeschoten en de strak gestropte Marco Rot om in de kleedkamer de bakens te verzetten… Zou de rust ommekeer brengen?
Echter: het zat er die woensdagavond gewoon niet in… ADO had vleugels en de Voorburgse scoringsmachine kampte –wellicht toch de spanning?!…- met zand in de motor. Pas bij 3-12 wist Anne Koot namens VEO de korf weer te vinden en Winny ’t Hoen bracht de stand uit een fraaie combi met diezelfde Koot van dichtbij op 5-15 met nog een kwartiertje te spelen. Hristo Dest deed VEO’s hoop even opvlammen door twee poeiers (7-15) gevolgd door weer Koot (8-15) maar het gat was met nog 10 minuten te spelen helaas te groot… Scheffers nam van afstand het Voorburgse laatste woord, waarna ADO de eindstand bepaalde op 9-18…
Waar tot wanhoop van de blauwzwarten de bal er maar niet in wilde, nét te hard/ te zacht was of door de korf “terug gekopt werd”, vielen de ’s-Gravendeelse ballen steeds nét wel in de korf. “Nét wel” en “nét niet” bij elkaar opgeteld maakte een verschil van 10 doelpunten, waarvan ik zeg: je kunt beter één keer dik verliezen dan enkele malen met gering verschil… En verliezen van dit ADO 4 was echt geen schande: zij vonden soms met één schot op verbazingwekkend makkelijke wijze (“achterstevorenonderstebovenhangendmetdeogendichtnaeenpirouette”) de korf… Je hebt weleens van die dagen en zij hadden die dag afgelopen woensdag… Daarbij, laten we wel zijn: VEO 1 is ook niet zonder verlies kampioen geworden, verliezen hoort er gewoon óók bij!
Dus nu…: op naar de volgende pot en weer gaan met die banaan!… Wordt 10/3 om 14.10 u vervolgd in Klundert tegen het plaatselijke VIOS 3. Bij winst is VEO 6 zeker kampioen, tenzij… het grillige ADO 4 eerder op 3/3 wéér de punten laat liggen tegen hekkensluiter KCC 10… dan pakt VEO’s vlaggenschip van de breedtesport namelijk zonder te spelen op aanstaande zaterdag al de titel…
Tenslotte: petje-af voor de supporters, die massaal op dit duel afgekomen waren. Er wordt gezegd dat de aarde opwarmt, maar deze woensdag had ik eerder het idee, dat we aan een nieuwe IJstijd beginnen: bij ons achter waren in het weiland in een schemerige Siberische nevel schaduwen zichtbaar met kenmerken van rondscharrelende ijsberen, spelende pinguïns en zelfs een jonge mammoet, maar ja, wij wonen volgens onze jongste dochter dan ook in een “dorp”…
“See you in Klundert!”… 🙂
(Scores VEO 6: Anne Koot, Sietske Scheffers en Hristo Dest 2x/ Birgit Moerkerken, Winny ’t Hoen en Robin Kuijpers 1x)