In Houten trof VEO het plaatselijke Victum, dat in de “winning mood” verkeerde, zij wonnen de laatste drie thuiswedstrijden (vooraf zes punten) en zijn bezig met een opmars, terwijl VEO met drie andere ploegen (acht punten) de tweede plek op de ranglijst deelde. Eigenlijk betrof het dus een soort van “vier punten wedstrijd”: Victum zou kunnen aanklampen, terwijl VEO de Houtenaren definitief zou kunnen afschudden.
De ambiance vooraf was veelbelovend met een opkomst van de spelers, alsof het een wedstrijd in de Ziggo Dome betrof (Lichten uit, spot aan en een voor een kwamen de spelers oplopen onder opzwepende muziek. Grappig detail: In Houten blijkt VEO als V-E-O uitgesproken te worden…).
VEO werd enthousiast gesteund door een kleine twintig supporters, waar bij de eerste uitwedstrijd nog drie man op de tribune zaten, het uitlegioen groeit…
Eerder in de week hadden de Voorburgers om de beker gestreden tegen PKC, waarbij men diep in de reserves had getast. Hoe zou het in het korfbal zijn, wanneer na een midweekse “Champions Leaguewedstrijd” de zaterdag daarop gewoon weer competitie gespeeld moest worden? Het zou snel duidelijk worden…
Na de opzwepende openingsceremonie ontstond er een soort van merkwaardige demping in de hal, wat alles leek af te remmen… Dit leek zijn weerslag te hebben op de wedstrijd: het tempo was laag en VEO liet zich door het statische Victum uit het spel halen. Waar tegen PKC nog halverwege de eerste helft de stand 10-10 was, was er nu op dat moment in de wedstrijd in totaal tienmaal gescoord: 4-6. VEO nam wel het initiatief en was duidelijk gevaarlijker, maar de afwerking liet te wensen over. Mede dankzij twee goals van afstand in de laatste minuut door Michelle Jongenburger konden de Voorburgers met 7-11 gaan rusten en leek er geen vuiltje aan de lucht…
Het tweede bedrijf startte met 7-12 van Sylvia Jongenburger binnen enkele seconden, maar daarna kantelde de wedstrijd. VEO’s pijp leek leeg en men voelde zich arbitraal benadeeld. Langzaam kroop de thuisploeg dichter en dichterbij… Met het inbrengen van routinier Wouter Jansen en David Nanusevski probeerde coach René Arnoldus het tij te keren, maar er dreigde een enorme deceptie… Waar VEO zich benadeeld voelde en tegen zichzelf knokte, ervoer de thuisploeg het andersom en kreeg in de laatste tien minuten drie strafworpen, waarvan de derde in de allerlaatste minuut bij een stand van 16-17 in het voordeel van VEO, een doemscenario leek zich te voltrekken… Gelukkig voor de Voorburgers miste Victum op dat cruciale moment voor de tweede keer vanaf de stip. De punten waren binnen en gingen op basis van de eerste helft verdiend mee terug naar de Randstad…
En dat was wat de opgelucht ogende coach René Arnoldus achteraf ook stelde: “De punten zijn binnen en daar gaat het om”. Een wijs man (JC) zei ooit, dat je om te winnen één goal meer moet maken dan de ander, en dat heeft VEO gedaan, zo simpel is het… De ploeg leek de midweekse wedstrijd nog in de benen te hebben en dan is het een kwaliteit als je met jezelf knokkend toch nog weet te winnen, maar het scheelde slechts een haartje… Deze wedstrijd zal niet lang onthouden worden in Voorburg…
VEO staat nu met twee andere ploegen gedeeld tweede en kan een week lang herstellen alvorens zaterdag 21/1 Rigtersbleek (nu vijfde) om 19.15 u in Essensteijn op bezoek komt. Een taaie ploeg, waar VEO de eerste wedstrijd in de tweede helft een achterstand van zes (!) doelpunten goed maakte, spektakel gegarandeerd!…
[Scores VEO: Daan de Groot 5x/ Sylvia Jongenburger en Rieks van Dam beiden 3x/ Sanne Cramer en Michelle Jongenburger ieder 2x/ Bouke van Drunick en Jesper Verschoor elk 1x.]